Terug in de tijd

ILangzamerhand wordt duidelijk dat Myanmar meer India is dan Thailand. En dat is soms best wel hardcore reizen. En niet alleen met reizen, maar ook in je hotelkamer. Ik heb net mijn oordoppen maar ingedaan omdat de Birmeese buurman zich aan het wassen is en constant zijn keel aan het schrapen is alsof hij moet kosten. Een keer kan voorkomen, maar na 9 keer irriteert het mij mateloos.

Ik ben nu in Mandalay, iets boven het midden van Myanmar. Na mijn laatste stukje ben ik naar Bagan vertrokken. Bagan staat bekend om de meer dan 3000 tempels vol met fresco´s en boedistische en hindoeistische afbeeldingen. Het merendeel van de tempels komen uit de 12e eeuw. Het is immens en overal zijn tempels. Maar het is ook een woestijn. Het is er overdag rond de 37 graden en in de nacht rond de 12 graden. Een goede manier om de tempels te bekijken is met de fiets. Maar omdat het te warm is hebben ze in Bagan iets nieuws: de e -bike. Een scooter met trappers voor als de batterij leeg is. : ) Ik heb met al mijn nieuwe vrienden 3 dagen op een plastic chinese e-bike rondgereden. Het ziet er niet uit, maar plezier is gegarandeerd! Gevaarlijk is het niet, want er rijden amper auto's in Bagan. Er is ook eigenlijk maar 1 geasfalteerde hoofdweg en de rest zijn zandwegen.
In Myanmar ga je terug in de tijd. De zandwegen hebben 'gewone' straatnamen er aan de zandwegen staan 'huizen'. De huizen zijn vooral van gevlochten bamboo. Heel af en toe staat er een huis van beton tussen, maar buiten de steden zijn die huizen erg zeldzaam.

Na drie dagen super mooie en indrukwekkende tempels te hebben bekeken en beklommen heb ik een buskaartje naar Mandalay gekocht. Maar toen ik gisteren in de bus zat had ik daar eigenlijk een beetje spijt van. De stad is maar een stad en er zijn mooiere dingen hier te zien. Maar goed, ik zat al in de bus en was al bijna in Mandalay. Toevallig was er een nog iemand die hetzelfde hotel geboekt had en zijn we vandaag buiten de stad gegaan naar de langte houten brus ter wereld. Daar kwamen we weer twee Oostenrijkse mensen tegen uit het hotel, moesten we tussendoor nog eens eten en toen was het alweer het einde van de dag. En zo gaat het eigenlijk elke dag. Het gaat snel en zijn zijn altijd mensen. Het zijn ook vooral groepjes. Super leuk en gezellig. En omdat iedereen eigenlijk wel dezelfde plaatsen bezoekt, kom je elkaar ook wel weer in een ander plaatsje tegen.
Het zijn vooral de Fransen en de Duitsers die hier zijn. De Birmezen zeggen dat het hier druk is met toeristen, maar elke dag zijn de toeristen die ik tegenkom op 2 handen te tellen. De Aziatische toeristen reken ik niet mee, want die kan ik niet altijd herkennen (behalve natuurlijk als ze een immense fotocamera op hun schouder hebben hangen).

De mensen zijn hier het allermooist. Toen ik op het postkantoor kwam om postzegels te kopen, liet de mevrouw van het postkantoor haar hele postzegelverzameling zien. Toen kwam er opeens een andere mevrouw binnen en zei tegen mij: " you are beautiful." Waar kom je dat nou nog tegen?
Maar ook de jongen die de tassen in de bus legt heeft wel 2 minuten staan staren op 1 meter afstand zonder iets te zeggen. De mensen hier zijn het niet gewend om 'witte' mensen te zien.

Vandaag bedacht ik mij dat ik beter in de stad nog geld kon wisselen voordat ik naar een dorpje ga waar de wisselkoers slechter is. Het wisselkantoor zit om de hoek bij het hotel en was om 18.30 uur nog open. Ik loop naar binnen en overal, maar dan ook overal ligt geld. Een kantoor van ongeveer 100m2! Er zijn 10 mensen bezig om stapeltjes geld te maken om ze vervolgens in jute zakken te stoppen en ze weer op de grond te gooien. Het bleek dat de bank of wisselkantoor (ik denk beiden) al sinds 15.00 uur dicht was. Maar de deur was over de hele lengte van het gebouw open en er stond ook geen bewaker. Ik ken geen enkele plek te wereld waar dit nog meer kan voorkomen!

Morgen ga ik weg uit de stad en op weg naar Kalaw, hier ongeveer op 6 uur rijden vandaan. Vanaf Kalaw, waar vroegen de Britten gestationeerd waren, ga ik (als het goed is) 3 dagen een trekking doen naar Inle lake, een beroemd meer in Myanmar. Ik moet morgen eerst eens uitzoeken of er wel een groep is. De trekkking is ongeveer 65 kilometer en dan slaap je 2 nachten in dorpjes onderweg.

Dit verhaal is waarschijnlijk zonder foto's. Internet is zo slecht hier, dat ik al blij ben als ik dit verhaal kan plaatsen.